آنکه بايد اينچنين باشد منم
دل غمين و شرمگين باشد منم
خواستم ياري کنم اما نشد
ريسمان از دستهايت وا نشد
من آن شاخه گل افسرده بودم
که در نشکفتگي پژمرده بودم
زسوز سينه ام مي سوزم اي کاش
که در پشت همان در مرده بودم
مغيره گر نبود در آن کشاکش
علي را من به خانه برده بودم
مدينه محشر کبري به پا بود
رسل بر گردن شير خدا بود
دو صد گلچين و يک گل من چه گويم
گل حيدر به زير دست و پا بود

چقدر آرد نشسته است روی دامانت

فدای گردش دستاس آسیابانت

از آن زمان که تو را از بهشت آوردند

نشسته‌اند ملایک سر خیابانت

همیشه فصل بهاری همیشه سر سبزی

اگر چه پر شده از برگ زرد گلدانت

ببین که پلک خدا هم به هق هق افتاده است

به گریه های کبود بدون پایانت

سر مزار تو حتی مدینه محرم نیست

خدا برای همین است کرده پنهانت

الا مسافر گندم نخورده‌ی دنیا

چقدر آرد نشسته ایت روی دامانت

بر بانوی مطهرمان گریه می کنیم

بر آن همیشه بهترمان گریه می کنیم

با این دو زمزمی که خداوند داده است

بر آیه های کوثرمان گریه می کنیم

بر روی بالهای سپید ملائکه

بر آن کبود پیکرمان گریه می کنیم

کنجی نشته ایم و کنار پیمبران

بر دختر پیمبرمان گریه می کنیم

بر لاله های بستر او خیره می شویم

بر آنچه آمده سرمان گریه می کنیم

دیر آمدیم و حادثه اتو را ز ما گرفت

حالا کنار باورمان گریه می کنیم

قبل از حساب ، صبح قیامت که می شود

اول برای مادرمان گریه می کنیم

 

چقدر خانه نشین بودن کسی سخت است

چه سخت تر که غریبانه دست روی دست .....

 

غریب بود از این بیشتر که در یک شهر

هر آنچه کوچه به تو می رسد شود بن بست

 

تو مانده ای وجهانی که دلخوش از دنیا

که در برابر تو داده اند دست به دست

 

تو رفته ای ومن آرام اشک می ریزم

و هر چه ابر پر از هق هق صدای منست

 

((نگاه من به تو و دیگران به خود مشغول

من از کمند تو تا زنده ام نخواهم جست

 

چنان به موی تو ، آشفته ام به بوی تو مست

که نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: